הצטיינות באומנויות הבמה (performance arts), ובתוכן גם מחול, באה לידי ביטוי בקרב ילדים ביכולות גבוהות ביחס לממוצע של בני גילם, ובקרב בני נוער ובוגרים – בביצועים עדיפים ביחס לממוצע הכללי באוכלוסייה.
מחוון לאיתורם של ברוכות ושל ברוכי הכישרון, ובכלל זה בתחום המחול, הוא כלי הנחוץ למערכות חינוך במטרה לקדם את המצטיינים לגלות את כישרונותיהם, לטפחם ולממשם. על פי רוב הוראת המחול לילדים ולבני נוער, ובעיקר ההוראה המקצועית, נעשית במסגרות פרטיות מחוץ לכותלי בית הספר. מצב זה נתפס כבלתי שוויוני, שכן הוא מוביל לתת־איתור ולתת־טיפוח של ילדים ובני נוער שיכלו להיות מוגדרים כברוכי כישרון במחול.
בדוח שלפניכם נעמוד על אתגרים עקרוניים ומעשיים באיתור ברוכי כישרון במחול, נבחן את המחוונים השונים שבספרות המחקרית בנושא, נציג דגמים לאיתור ברוכי כישרון ונשווה בין דגמי האיתור הללו בדגש על שאלות של הוגנות ויעילות.
التميّز في
الفنون المسرحيّة (performance
arts)،
ومن ضمنها الرقص أيضًا، يُقاس لدى الأطفال من خلال قدراتهم العالية بالمقارنة مع
سائر أبناء جيلهم، ولدى الشبيبة والكبار من خلال الأداء الذي يفوق المعدّل العام.
مؤشّر انتقاء
الموهوبين والموهوبات، لا سيّما في مجال الرقص، هو بمثابة أداة ضروريّة للأجهزة
التربويّة من أجل تحفيز المتميّزين وتشجيعهم على اكشاف مواهبهم، تطويرها وتحقيقها.
في الغالب، تعليم الرقص للأطفال والشبيبة، بالأخصّ التعليم المهني، يتمّ في أطر
خاصة خارج نطاق المدرسة. هذه الحالة تنتقص إلى التكافؤ والمساواة، فهي تؤدّي إلى
فقدان القدرة على انتقاء ورعاية الأطفال والشبيبة الذين كان من الممكن تصنيفهم على
أنّهم موهوبون في الرقص.
في
التقرير الذي أمامكم، سنتوقّف عند التحديات الأساسيّة والعمليّة في انتقاء
الموهوبين في الرقص، وسنختبر المؤشرات المختلفة المستخدمة في المصادر البحثيّة
التي تتناول هذا الجانب، سنعرض نماذج لانتقاء الموهوبين وسنقارن فيما بينها ونلقي
الضوء على أسئلة منصفة وناجعة.